მთავარი »

---

.

5:30 AM დაბრუნებული წარსული

"ჩემი უთქმელი სიყვარული ჩემი ქალიშვილის მამამთილი ხდება" ის, რაც ჩვენმა რესპოდენტმა გვიამბო, ნამდვილად ბედის ირონიაა. ახალგაზრდა, ლამაზმა ქალმა უარი თქვა თავის სიყვარულზე, "აკრძალული ხილი" არ იგემა. წლების მანძილზე მასში ქალი ჩამკვდარი იყო. მოგვიანებით კი, როცა ეს "აკრძალვა" ბუნებრივად, თავისთავად მოიხსნა, სწორედ მაშინ მწარედ დასცინა ბედმა.  "ვფიქრობ და ვერ გამირკვევია, სად არის სიმართლე, სად დავუშვი შეცდომა: იქნებ თავის დროზე არასწორად მოვიქეცი?!" – ამბობს 41 წლის ქალბატონი ელენე, საოცრად ლამაზთვალებიანი. ის "სარკეს" თავის ისტორიას უამბობს.  ელენე:  – წარმოსახვის და ფანტაზიის ნაკლებობას ნამდვილად არ ვუჩივი, მაგრამ ვერაფრით წარმოვიდგენდი, თუ ასეთი ხვედრი მერგებოდა.  17 წლის ასაკში გავთხოვდი, მეუღლეც ჩემი ტოლი იყო. ერთმანეთი სკოლის მერხიდან გვიყვარდა, წინააღმდეგობა გვქონდა მშობლების მხრიდან, ამიტომაც ვიჩქარეთ. ნაადრევი ქორწინება არ ამართლებს ხოლმე და ჩვენს შემთხვევაშიც ასე მოხდა. რამდენიმე ხანში ერთმანეთთან გაუცხოება ვიგრძენით და დავცილდით, მაგრამ ქორწინების შედეგად შვილი დაგვრჩა – ანუკი. ჩემმა ყოფილმა მეუღლემ მეორე ცოლი მოიყვანა და სამი შვილი გააჩინეს. ჩვენ შორის კავშირი საბოლოოდ გაწყდა, ანუკის მამამისი მხოლოდ ხასიათის და განწყობის მიხედვით ნახულობდა, ძირითადი ტვირთი ჩემს კისერზე გადმოვიდა. შვილს ყველაფერს ვუკეთებდი, რათა უმამობა არ ეგრძნო.  როცა წამოიზარდა, ჩემს სამსახურთან ახლოს მდებარე სკოლაში შევიყვანე. დაფეთებული დედა ვიყავი და ბავშვს ქუჩაში მარტოს ვერ ვუშვებდი. მაშინ ქვეყანაში არეული პერიოდი იყო. ზოგჯერ ადრეც გამოვდიოდი და ბავშვს საკლასო ოთახის წინ დერეფანში ველოდებოდი. ურთიერთობა მიწევდა მისი თანაკლასელების მშობლებთან. ასე გავიცანი ნიკო. ის პასუხისმგებლობით სავსე, კეთილსინდისიერი მამა იყო, თავის ბიჭს, დათუნას, სკოლაში ყოველდღე მანქანით ატარებდა. მისი მეუღლე იმხანად მეორე შვილზე გახლდათ ფეხმძიმედ და დათუნას პატრონობა ნიკოს ებარა.  როდესაც ნიკომ პირველად შემომთავაზა, მანქანით შინ წაგიყვანთო, საშინლად დავიბენი: ჯერ ერთი, ბუნებით ვარ მორცხვი და მეორეც, უცხო კაცის მანქანაში არასდროს ჩავმჯდარვარ მარტო (ბავშვებს არ ვთვლიდი). ყოყმანი რომ შემატყო, მანქანიდან გადმოხტა, კარი გამიღო და შემიპატიჟა. ვიფიქრე, ქაჯობაში არ ჩამომართვას–მეთქი და დავთანხმდი. დროთა განმავლობაში ამ გაცილებებმა ხშირი ხასიათი მიიღო, ზოგჯერ სასეირნოდაც დავყავდით, ბავშვები პარკში ერთად თამაშობდნენ, ჩვენ ვისხედით და ვსაუბრობდით. ვატყობდი, რომ ჩემთან საუბარი სიამოვნებდა. შენგან წარმოუდგენელ სიმშვიდეს ვიღებო, მოგვიანებით მითხრა. ვერც ვიგრძენი, როგორ შემომეპარა გრძნობა, საკუთარ თავს ამის შესახებ დიდხანს არ ვუტყდებოდი. პირველად ეს ჩემმა მეგობარმა მაკომ მიმანიშნა – ისე ვატყობ, სიყვარულს ვერ ასცდებიო.  ჩემთვის ასეთი საქციელი მიუღებელი იყო ორი მიზეზის გამო: ქორწინების გარეშე მამაკაცთან ვერ ვიქნებოდი და, რაც მთავარია, სხვის ოჯახს ვერ დავანგრევდი.  ერთხელ ანუკი და დათუნა გაკვეთილების შემდეგ კლასელის დღეობაზე წავიდნენ. თავისუფალი დროის მოკვლის მიზნით ნიკომ კუს ტბაზე ამიყვანა, ვისადილეთ და გავისეირნეთ. სახუმარო ამბებს მიყვებოდა, ბევრი მაცინა. ისე გავერთე, რომ ყურადღება გამეფანტა, ფეხი თხრილში ჩამივარდა და კინაღამ წავიქეცი. ნიკომ წელზე ხელი წამატანა და მის მკლავებში მოვექეცი. უცებ, რა ლამაზი ხარო, მითხრა და მაკოცა. წამიერად გავირინდე, მაგრამ როცა აზრი დავატანე, რას ვაკეთებდი, უხეშად მოვიცილე და ხელიდან გავუსხლტი. იმან უკან აღარ დაიხია, ხელი დამიჭირა და მითხრა, სხვანაირად არ გამიგო, ეს არ არის არც ჟინი, არც ვნება, არ ვიცი, რა გრძნობაა, შენ ჩემში რაღაც ადგილი გიკავია, უშენოდ არ შემიძლიაო...  ერთიანად ვკანკალებდი, ტირილი მინდოდა. ეტყობა, შევეცოდე და ხელი გამიშვა, მეტს არაფერს გეტყვი, მაგრამ იცოდე, რომ ყოველდღე შენზე ვფიქრობ და შენთვის მხოლოდ კარგი მინდაო. მთელი გზა ხმა არ ამოგვიღია, ისე დავცილდით...  თავს საშინლად უბედურად ვგრძნობდი. მომხდარი უსაშველოდ განვიცადე, ღამით ტემპერატურამ ამიწია და სკოლაში ბავშვის წაყვანა ვეღარ შევძელი. სამსახურიც გავაცდინე.  – თვითონ ნიკო არ გამოჩენილა, არ შეგხმიანებიათ?  – სამი დღის შემდეგ დამირეკა, მომიკითხა, შენი ნახვა მინდაო. ვუთხარი, ჩემი ნახვა სრულიად ზედმეტია–მეთქი. რომ მცოდნოდა, ასე გეტკინებოდა, არ გაწყენინებდი, ჩათვალე, რომ არაფერი მომხდარა, ჩვეულებრივ ვიმეგობროთ, სიტყვას გაძლევ, ზედმეტს არაფერს გაკადრებო.  – თქვენ გადაწყვეტილება მაინც მის საწინააღმდეგოდ მიიღეთ?  – დიახ, მაგრამ ეს არ იყო მის მიმართ უნდობლობის ფაქტორი. ქალმა საქმე იქამდე არ უნდა მიიყვანო, რომ კაცს მკლავებში ჩაუვარდე, თორემ მერე თავის დაღწევა ძნელია. ვერ ვივიწყებდი და ახლაც ცხადად ვგრძნობ მის შეხებას. ამ სიყვარულის ტყვედ ვიქეცი, მაგრამ ვიცოდი, რომ გრძნობისთვის და ურთიერთობისთვის განვითარების საშუალება რომ მიმეცა, ამით ჩემს პიროვნებას გადავახტებოდი და დავიღუპებოდი.  – მას შემდეგ ერთმანეთს აღარ შეხვედრიხართ?  – რამდენიმე წლის შემდეგ გავიგე, რომ ნიკოს მეუღლე გარდაცვლია და ძალიან შემებრალა. გრძნობები ხელახლა ამეშალა, მაგრამ კვლავ გულში ჩავიკალი. ჩავთვალე, რომ თუ საჭირო იქნებოდა, თავად მომძებნიდა.  ანუკიმ სკოლა დაამთავრა და სახელმწიფო უნივერსიტეტში მოეწყო. ერთხელ ლექციებიდან დაბრუნებულმა მახარა, დედიკო, ვერ წარმოიდგენ, ჩვენს ჯგუფში ვინ გადმოვიდაო. გულმა რეჩხი მიყო და ჩემი ინტუიციაც გამართლდა: ეს ნიკოს ვაჟი, დათუნა იყო. მათ მეგობრობა განაახლეს, დათუნა ჩვენი ხშირი სტუმარი გახდა. მე შევეცადე, მისთვის არაფერი მეკითხა მამამისის და საერთოდ მათი ოჯახის შესახებ, მაგრამ როგორც ბავშვობისდროინდელ ნაცნობს და შინაურს, ბიჭი სულ მამამისზე მესაუბრებოდა, ყველაფერს გულღიად ყვებოდა.  ერთხელ, სამსახურიდან რომ გამოვედი, მოულოდნელად წინ ნაცნობი, ღიმილიანი სახის მამაკაცი გადამიდგა. თავიდან შევცბი: ნიკოს თმები გასთეთრებოდა, სხვა მხრივ გარეგნულად შეცლილი არ იყო. კიდევ უფრო გალამაზებულხარო – საოცრად თბილად მითხრა. გავუღიმე და სპონტანურად გულში ჩამიკრა, მანქანაში ჩამსვა და... ისევ კუს ტბაზე ამიყვანა. მთელი გზა ხმა არ ამოგვიღია, მხოლოდ ერთმანეთის გულისცემას ვგრძნობდით. ნაცნობ ადგილას შევჩერდით. მთელი ამ ხნის განმავლობაში ჩემში იყავი, შენს ღირსებას ხელიგულით ვატარებდი, გავიგე, ისევ მარტო ყოფილხარ, შვილებმა კვლავ დაგვაახლოვეს, ახლა თავისუფალი კაცი ვარ და ჩვენ შორის ბარიერი აღარაა, დაე, შენი სურვილისამებრ იყოს, მხოლოდ ხანდახან ნება მომეცი, შენს სიახლოვეს ვიყოო – ეს ფრაზა ისეთი გულწრფელობით წარმოთქვა, რომ თავი ვეღარ შევიკავე, წლობით შეგუბებულმა გრძნობამ ამოხეთქა და მოვეხვიე. მთელი საათი ვიდექით ასე ხის ჩრდილში და ერთმანეთს ვეფერებოდით. მერე სახლში წამომიყვანა იმ იმედით, რომ მალე შევხვდებოდით.  ვერ აგიწერთ იმ სიხარულს, რასაც ვგრძნობდი. ასეთი ემოციებით დატვირთული შევედი სახლში. ოთახში ანუკი და დათუნა დამხვდნენ. რაღაც გვაქვს სათქმელიო, ცოტა აღელვებულები ჩანდნენ. გულმა კვლავ რეჩხი მიყო და ფერი დავკარგე. არ ვიცოდი, ბედი კიდევ რას მიმზადებდა. ანუკიმ მითხრა, დიდი ხანია, მინდოდა მეთქვა, მე და დათუნას ერთმანეთი გვიყვარს და დაქორწინება გადავწყვიტეთ, ჯერ შენგან გვინდა კურთხევა, მერე დათუნას მამისგან ავიღებთო. თითქოს ენა ჩამივარდა, სიტყვა ვერ დავძარი. არ ვიცი, ბავშვებმა ჩემი რეაქცია როგორ ახსნეს, მაგრამ ფაქტია, მაშინვე გამეცალნენ.  შვილების ნებას ვერც ერთი წინ ვერ დავუდგებით, მაგრამ როგორია, წლობით გულის სიღრმეში სულით ხორცამდე გიყვარდეს კაცი და სწორედ მაშინ, როცა საშუალება გეძლევა, ეს გრძნობა განხორციელდეს, იძულებული ხდები, ეს ყველაფერი ხელახლა დაბლოკო და თან მას დაუნათესავდე, მისი ოჯახის წევრი გახდე. არ ვიცი, გული როგორ არ მისკდება. ძალას ალბათ შვილის სიყვარული მაძლევს. ანუკის ბედნიერებისთვის მზად ვარ ყველაფერი დავთმო, მაგრამ როგორ უნდა შევძლო ნიკოსთან ურთიერთობა, როგორც ნათესავმა? ან თავად შეძლებს კი?!  ნანა კობახიძე

1 2 3 4 5 კატეგორია: სტატიები | ნანახია: 1914 | დაამატა: dep | ტეგები: ჟურნალი, საუბრები, გულახდილი, წყარო, სარკე., sana.ge | რეიტინგი: 1.9/9

მოიწონე სიახლე: გააზიარე სიახლე:

სულ კომენტარები: 0